Weer een week nagenoeg niks gedaan

Hallo allemaal!
Zoals de titel al zegt heb ik deze week wederom niet veel gedaan. Wat spelletjes gespeeld, boeken gelezen, the usual. Echter woensdag sloeg zowel bij mij als bij Krisje in een keer de verveling keihard toe. We hebben elkaar die dag meerdere keren verteld hoe erg we ons verveelden. :D
Om herhaling daarvan te voorkomen besloten we om donderdag naar de African Safari te gaan die in de buurt ligt. Volgens de folders hebben ze allemaal wildlife en ze hadden ook een huis met alle bijzondere katten van de wereld, waar we gelijk ook wat konden leren over hoe de katten onderhouden moesten worden enzo.
Het was ook die dag lekker weer met een mooi zonnetje. Dus wij vrolijk vrij vroeg op de bus gestapt, aangezien die dag in APHouse ook de halfjaarlijkse "laten-we-zoveel-mogelijk-pesticiden-spuiten-waar-we-maar-kunnen
dag was. Er hingen ook briefjes waarin we werden gerustgesteld dat de pesticiden niet schadelijk waren volgens het ministerie van landbouw en volksgezondheid, maar misschien moesten we toch maar even onze eetspullen een extra afwasbeurt geven, gewoon voor de zekerheid... lekkere geruststelling! ;)
Ik werd die ochtend al gewekt door grote machines die allerlei dingen aan het spuiten waren in onze keuken, en ik dacht: dat moet ik niet op mijn kamer hebben! Straks zit dat spuitsel overal in! Dus ik nog overal plastic zakken enzo voor geplakt, want de klerenkast is een open kast. Alle was opgeruimd en mijn kussens enzo onder mijn APHouse-deken gestopt. Bleek uiteindelijk dat ze de kamers anders aanpakten, maar goed dat kon ik niet weten. Bovendien is het beter om voorbereid te zijn dan erdoor overvallen te worden. Toch? :)
Maar goed, terug naar de Safari.
Toen we daar aankwamen konden we kiezen: alleen het park in voor 2300 Yen (ja das erg duur) of ook nog met een bus door een wildlife aangelegenheid voor nog 1000 Yen extra (zo wordt het extreem duur). Krisje en ik besloten eerst het park maar gewoon te doen en als we dan nog zin hadden in nog meer wildlife, zouden we de bus nog wel nemen.
Dus wij met behulp van onze kaart eerst maar eens opzoek naar de ingangpoortjes: die waren er niet. Okee, dan maar gewoon naar binnen. Waar gaan we eerst heen? Het kattenhuis!!! Onderweg naar het kattenhuis kwamen we langs plekken met zeer indrukwekkende namen die gewoon kleine omheinde stukjes beton bleken te zijn waar zielige schapen en ponies rondliepen of in 1 geval: rondhinkte. :(
Bij het kattenhuis moesten we nog 300 Yen extra betalen om naar binnen te mogen. In dit kattenhuis met katten van over de hele wereld zaten een paar katten in hokjes van 1m2 en in een bepaald gedeelte liepen katten vrij rond die je mocht aaien, als je zo dicht bij ze in de buurt kon komen. Zoals uit mijn beschrijving misschien wel naar voren komt, was het een zielige bedoeling.
Hier waren we dus gauw klaar. Dan maar naar de rest van het park. Bevertuin (waar zijn de bevers? Oh er ligt er een in winterslaap achter een gordijntje), de romantische tuin (oh zijn we er al weer voorbij? Of wacht, bedoelden ze soms die 2 sprietjes gras?) de eendenvijver (weinig vijver, geen eenden) en de "wilde apen". Die waren overigens wel erg schattig. Ook nog wel een aantal fotoos gemaakt. We hebben ook nog een heleboel kangaroes voor pampus zien liggen. Maar dan wel van heel dicht bij, omdat je de omheining binnen mocht. Toen kwamen we al heel gauw bij het achterste gedeelte van dit geweldige safari park, gewijd aan alle andere wilde dieren: de geit, de koe, het varken en dan de wildste soort van allemaal: het konijn... :p
Om van deze anticlimax bij te komen dachten we: laten we dan naar de berggeit gaan kijken... helaas weten de Japanners het verschil kennelijk niet tussen berggeiten en bergschapen en stonden de echte geiten dus beneden tussen de andere wilde safari-dieren en de schapen stonden op een nepberg...
Zo hebben we in een langzaam tempo in anderhalf uur het hele safari-park gezien. We hadden niet echt veel vertrouwen in de bustocht door de rest van de safari-aangelegenheid, dus we zijn maar op de gewone bus gaan zitten wachten.
Het buitenlandse toeristenstelletje, dat met ons op de heenweg ook in de bus had gezeten, zat op de terugweg ook weer bij ons de bus en zij hadden wel de extra bustocht van 50 minuten gedaan. Trek hiet je eigen conclusies maar. :D
Maar na die ene woensdag hebben Krisje en ik ons niet echt meer verveeld.
Zaterdag Beppu ingeweest om wat dingetjes te kopen en zondag naar de kerk.
Over de kerk gesproken: ze willen een vast koor oprichten! En voorlopig heb ik me al aangemeld voor het paaskoor. :D:D:D Ze hebben ook nog steeds elke zondagmorgen voor de dienst een soort van praise waarin er elke keer 1 persoon 3 liedjes kiest en ons "leid" terwijl we ze met z'n allen zingen. Wat ook wel leuk is (vind ik) is dat hun liedboekje tweestemmig is. Ik bedoel, in Nederland staat alleen 1 algemene melodie nietwaar? Hierin staan er 2: 1 hoofdmelodie en dan nog 1 voor de alten en lager. Erg handig voor mij. :D
Gister zijn Krisje en ik via Beppu naar Oita gegaan. Ik moest eerst nog naar Beppu want ik had besloten toch het vreselijke rose rozenschaap te kopen dat ik die vrijdag al had zien liggen. En geloof me, met rose en rozen heb ik niets teveel gezegd. Hij is echt erg rose en zijn vacht bestaat uit roosjes. Zo erg dat hij gewoon geweldig is! En hij stinkt ook nog eens naar rozen! Geweldig toch? :p
Maar goed, daarna dus door naar Oita gegaan, want ik moest gister voor het eerst zelf lesgeven. Krisje en ik zijn eerst wat aan het rondshoppen geweest en daarna wat gegeten in het restaurant waar we al eerder hadden gegeten. Het restaurant waarvan de eigenaresse had gezegd dat mijn lengte schattig was ;)
Ze herinnerde zich ons nog en vertelde aan een gast dat we uit Nederland kwamen... ze herkende mijn lengte. :p ;)
Uiteindelijk waren we vrij vroeg klaar met eten en we wisten eigenlijk weinig meer te doen, dus Krisje is naar huis gegaan met medeneming van wat spullen van mij (dank je wel!!!) en ik ging opweg naar het gebouw waar ik zijn moest. Ik wist dat het gebouw verwarmd was en bankjes had en ik had een nieuw boek gekocht van mijn favoriete schrijfster, dus ik kon wel een uurtje doden vond ik zelf.
De les zelf was vrij lastig. Japanners zeggen het niet als ze iets niet begrijpen en ik kan ook niet ruiken dat ze het niet begrijpen, zelfs als ik niet licht verkouden ben. ;) Ook ben ik gewend aan een actieve manier van lesgeven waarin de docent moet proberen de student tot zelfdenken te motiveren, maar deze Japanners moet alles voorgekauwd worden. Ze verwachten niet anders. Dat is wel wat anders dan ik geleerd heb tijdens mijn geweldige bijvak Didactiek (walg, walg). Maar al met al heb ik het er toch redelijk vanaf gebracht denk ik. Maar volgende week pakken we het iets anders aan. Er was trouwens ook een man die 3 kwartier te laat binnen kwam terwijl ik bezig was met een oefening. Ik kon dus niet al teveel aandacht aan de man besteden en was druk bezig. Terwijl we met z'n allen bezig waren met het oplossen van wat vraagstukken stond de man in een keer op en gaat weer weg... na 5 minuten ofzo! Nou breekt mijn klomp! Maar goed, daar kan ik me verder niet druk om maken. Maar ik werd vanochtend wel gebeld wat er nou aan de hand was geweest gisteren. Dus ik heb gewoon mijn versie verteld en ja ja, nee als hij te laat kwam, nee het is vervelend en het spijt me dat ik het toch moet vragen, maar wil je volgende week toch iets meer aandacht aan hem besteden? Misschien begreep hij het niet goed? Ja natuurlijk begrijp je het niet goed als je 3 kwartier te laat komt en midden in een oefening valt en weg gaat voor ik tijd heb kunnen maken om uit te leggen waar we zijn en wat we aan het doen zijn! Maar ik heb beloofd dat ik mijn best zou doen de volgende keer meer aandacht te besteden aan de meneer maar dat het toch wel prettig zou zijn als de meneer op tijd zou kunnen komen.
We zullen zien wat er volgende week gebeurt.
Goed, dat was mijn relaas dan wel weer voor deze week.
O ja, ik had deze zaterdag ook nog heel helder contact met thuis en met oma, zo goed dat het me weer hoop heeft gegeven op herhaling van dit verbindingswonder. Fijn even echt te kunnen praten zonder dat er vertraging in de lijn zit, de ander steeds wegvalt of gewoon niet te verstaan is. Of dat de verbinding steeds verbroken word, want dat wil ook nog wel eens gebeuren.
Tot slot nog: papa, mama veel plezier op Grancanaria (of hoe je het ook schrijft) en we zullen zien wie er bruiner wordt in een week. Want ik ga volgende week vrijdag naar Okinawa!!!
Yeeeeah!

Groetjes!
En nog weer eens bedankt voor alle reacties, brieven, kaarten enz. die ik nog steeds mag ontvangen.