KYOTO!!!

Ik ben weer thuis!!! Veilig en wel, niet van de boot gevallen of van het dakterras in Kyoto-station of dat soort dingen.
Donderdagochtend ben ik met Lun naar Beppu gegaan om wat te winkelen (hij moest een rugtas hebben en ik wol en een bijbel) dus met onze bagage slepend zijn we vertrokken. We hebben gezellig door de regen gestampt en wat rondgewandeld. Uiteindelijk besloten we tegen half 2 maar eens naar de boot te gaan lopen vanaf het station, maar al vrij vroeg waren onze schoenen behoorlijk nat, want het begon harder te regenen. Gelukkig kwam Lun op het lumineuze idee om bij de 100 yen winkel een paar slippers te kopen voor op de boot zodat we dan in ieder geval niet in onze schoenen hoefden rond te soppen. Na deze aankoop hebben we nog even overlegd of we misschien toch de bus maar zouden nemen, maar het regende niet meer zo hard en zover kon het toch niet zijn?!?
Net zoals de vorige keren dat wij dit tegen elkaar zeiden was het verder dan we dachten en natuurlijk begon het onderweg weer harder te regenen. "Zullen we dan nu de bus maar nemen? Ach welnee, we zouden er toch zo moeten zijn en bovendien we zijn toch al nat!"
Er begint zich hier een patroon af te tekenen...
Anyway, toen we na zeker een uur behoorlijk nat bij de ferry-terminal aankwamen waren we erg blij. Helaas moesten wij naar de achterste dok wat ook weer zo'n 5 a 10 minuten lopen was.
Ik kon er wel om lachen vooral toen we door een plas moesten en mijn schoenen echt doorweekt werden. Ook Lun vond het erg grappig totdat het water ook in zijn schoenen begon door te dringen en hij een erg verwijfd gilletje slaakte van verbazing! Jaja, dat water is koud haha! :D:D
Hoe dan ook, het was een erg gezellige ochtend/middag. Om 4 uur konden we de veerboot op naar onze kamer: 1 zaal met plaats voor 30 personen... dit kregen ze voor elkaar door geen bedden te hebben maar gewoon een klein verhoginkje met een rij van 15 matjes naast elkaar. En erg breed waren die matjes ook weer niet. Zo kan ik ook 30 personen op zo'n kleine oppervlakte laten slapen! ;)
Het was erg slecht weer qua varen: de wind was erg sterk en de golven hoog. Er waren best wel veel mensen zeeziek. Bij mij viel het wel mee, maar Boram (Korea) zag wat witjes en is vroeg naar bed gegaan. Felicia (Indonesië) is haar bed niet uitgeweest. Op dit tripje ben ik eigenlijk maar met een beperkt aantal mensen omgegaan: tussendoor met Felicia, Boram en Felza (Uzbekistan) -allemaal klasgenoten- en op uitstapjes met Boram en Lun en een groepje mensen uit Lun's klas. Boram en ik kenden allebei mensen uit dat groepje, dus het was wel gezellig. :D
Op de boot was geen moer te doen, dus die middag hebben we ons als groepje vermaakt met allerlei kaartspelletjes uit verschillende landen alhoewel er ook "universele" spelletjes tussen zaten. Zwarte Pieten blijkt universeel te zijn. We konden pas om half 7 eten en tegen die tijd waren we niet alleen behoorlijk hongerig, we waren ook door onze spelletjes heen. :(
Eerst dus maar gegeten, de prijs was nog best redelijk, ik had eigenlijk verwacht dat het duurder zou zijn. Het eten was niet noemenswaardig goed of slecht. Ik heb ook niets nieuws gegeten, gewoon gyoza met groenten en vleesvulling. En natuurlijk en grote kom rijst! Ik ben gek op de plakrijst die ze hier maken met rijstkokers, ik kan daar echt verschillende kommen van eten! :) Natuurlijk wel met iets erbij, alleen rijst eten is ook weer niet mijn ding. ;)
Tijdens eten kwamen onze docenten aan het tafeltje naast ons zitten en na wat overleg aan ons tafeltje heb ik gevraagd of ze ons misschien wat Japanse kaartspelletjes wilden leren. Dat wilden ze gelukkig wel dus na het eten zijn we terug naar de "game-room" gegaan: een kamer met tatami-matten, geen zitkussens, een gigantische tv en geen spel te bekennen. (Er was overigens wel een mini-arcade waar je kon gokken) Voor een kort filmpje: ik post de link later wel in een reactie, ik heb nu even geen zin om moeilijk te gaan doen en het ding om youtube te zetten. Doe het maar even met de fotoos. :p
Ik heb op de boot toch aardig wat nieuwe spelletjes geleerd. ;)
Om tien uur waren we echt door alle inspiratie heen, waren we gaar en moesten we eigenlijk naar bed, want de volgende ochtend moesten we al om 5 uur (!) op... :( :(
De lampen gingen pas om 11 uur uit, dit ging allemaal automatisch, je kon het niet zelf regelen maar de bordjes voor de nooduitgang zorgden voor genoeg licht om eventueel zelfs nog te kunnen lezen. De lampen hadden dus net zo goed aan kunnen blijven. De bedden waren zoals gezegd smal maar mijn buurvrouwen sliepen gelukkig vrij rustig, niet dat dat veel uitmaakte want ik kon toch niet slapen. Ik was kapot zaterdagochtend... :(
Om 6 uur overgestapt op een bus in Kobe naar Kyoto. Gelukkig hoefden we niet op de bus te wachten en konden we meteen gaan zitten en proberen te slapen. Tegen negenen kwamen we aan bij de Ritsumeikan University.
Ritsumeikan is de "moeder" van APU, alhoewel APU wel los staat van Ritsumeikan. De volledige naam van APU is ook Ritsumeikan Asia Pacific University. Maar er worden erg veel uitwisselingen enzo georganiseerd tussen de twee. Hoe dan ook, het teken van APU zijn de twee torens die je ziet op de foto bij mijn profiel linksboven en het teken van Ritsumeikan is 1 toren met een klok zoals die van APU en op een van de nieuwe fotoos sta ik voor de Ritsumeikanklok :D
Even een zijsprongetje ;)
Vanaf Ritsumeikan moesten we een eindje lopen naar Seminar-House, een soort van AP-House maar dan speciaal voor gasten van Ritsumeikan (we kregen nog 100 yen korting omdat we APU-studenten waren ;)) De eerste verdieping (de begane grond dus) is een museum, dat was wel apart, vooral omdat museumgasten gewoon vrij door Seminar-House kunnen dwalen. Hier konden we onze spullen dumpen om gelijk weer door te moeten sjouwen naar de eetzaal terug op de campus, want die zou om 10 uur sluiten en natuurlijk waren wij niet op tijd aangekomen. (Ze kunnen me wat met Japanners en hun zgenaamde punctualiteit, ik heb nu genoeg meegemaakt om te kunnen getuigen dat Japanners en punctualiteit niet samengaan.) Het ontbijtassortiment is hetzelfde als het dinerassortiment, alleen zijn er nu ook een paar vreemdsoortige broodjes verkrijgbaar... ik heb mensen met borden zien lopen waarvan ik zou denken dat ze 2 keer hun diner naar binnen gingen werken, maar het was "gewoon" hun ontbijt. Misselijkmakend. Ik heb het maar bij wat yoghurt gehouden en ben eerder weggeslopen om bij de winkel gewoon brood te kopen ;)
Na het ontbijt moesten we gelijk door voor de campus-tour (die erg kort was, ons niet de campus heeft laten zien alleen de plaatsen waar wij moesten zijn voor activiteiten later die dag en over het algemeen gewoon niet interessant was). Na de tour hadden we 20 minuten "vrije tijd"... wat moet je nou met 20 minuten?! Boram, Felicia en ik zijn dus maar rustig gaan zitten en hebben nog maar een boterhammetje gegeten. (waar laten ze het na hun gigantische ontbijt?) Na onze vrije 20 minuten moesten we beginnen aan de voorbereidingen voor het debat dat wij in het Japans moesten voeren. Ja in het Japans! Tegen echte Japanners! dachten wij. Er was besloten door de groep dat ik de openingsspeech zou schrijven en houden (Why me!??) dus die had ik netjes voorbereid, maar de docenten zeiden dat wij die even moesten laten checken door de Japanners. Wat? Waarom zou ik in vredesnaam mijn openingsspeech en mijn argumenten op fouten laten checken door mijn tegenstanders? Maar goed, toch maar laten doen. Ik had het nog best aardig gedaan (vind je het gek het waren maar 6 zinnen) al zeg ik het zelf. Maar 2 fouten. Er was er een waarover ze het alledrie eens waren dat het fout was, maar wat nou wel juist was daar moest even over gedebatteerd worden. ;)
Nog verbaasder was ik toen de Japanners ons begonnen te vertellen welke argumenten we konden gebruiken. Pas toen het debat begon werd ons duidelijk dat zij onze groepsgenoten waren... ik was niet de enige die dat niet begrepen had. Dat is toch wel een nadeel als alles altijd in het Japans word uitgelegd: je volgt niet altijd alles.
Overigens: het debat hebben we dik gewonnen met 12 tegen 6. Mwuhahaha! :D :p
Na ons debat moesten we (mijn groepje, Boram zat ook bij mij in de groep) jureren bij een Engelstalig debat. Ik was erg verbaasd over het niveau van het Engels van sommige Japanse studenten. Er was trouwens ook een meisje in dit debat dat zichzelf graag hoorde praten en duidelijk in Amerika ofzo had gestudeerd: om de twee woorden werd "like" of "you know" of een combinatie van de twee erdoorheen gegooid.
Erg irritant.
Hierna mochten we snel wat gaan lunchen, maar we moesten zo snel mogelijk terug zijn, want de gevorderdenklas had presentaties voorbereid die wij ook moesten beluisteren. Ik vond het niveau eerlijk gezegd aan de lage kant. Sterker nog, er was 1 presentatie die je op de basisschool had kunnen zien. Maar het was wel interessant. Halverwege kreeg Boram een emailtje op haar telefoon van haar vriendin: die was met Jason en Ryan (een andere Amerikaan) naar het seksmuseum in Beppu geweest. Daar werden we wel even wakker van haha :D
Hierna moesten we weer terug naar Seminar-House om onze bagage op te halen en eindelijk in onze kamers te dumpen. Hier hadden we een bed met een heerlijk dikke futon en we hoefden de kamer maar met z'n achten te delen!!! Heerlijk! Ik zou het liefst meteen mijn bed ingedoken zijn, want ik was echt kapot (al vanaf het begin van de dag) maar ik wilde eerst wat eten. Boram en ik hadden allebei zoiets van: we willen niet in de cafetaria eten en toen de rest van het groepje aanklopten en vroegen of we meegingen zijn we met hen op stap gegaan. (dit was trouwens de enige vrije tijd die was ingebouwd in het hele programma: vrijdagavond tussen 4 en 10. Maar je moest wel voor tienen terug zijn, want als je na tienen kwam, mocht je er niet meer in en als er een ding is dat klopt aan de Japanse stereotypering is het wel de obsessie die Japanners hebben met regels en voorschriften. Wat dat betreft zijn ze zoooo rigide! Maar goed, dat weten we, dus we houden er rekening mee. ;)) We hebben eerst wat rondgedwaald in de buurt, maar daar was weinig te beleven dus hebben we de bus gepakt naar Kyoto-station, in Kyoto kan je door heel Kyoto met de bus reizen voor maar 210 yen. Dat is net zoals in Leiden waar je rond kunt reizen voor een euro. Heel wat beter geregeld dan Beppu waar je een vermogen kwijt bent aan het openbaar vervoer. Natuurlijk kwamen we vast te zitten in het spitsuur (hoe kan het ook anders als je maar beperkte tijd te besteden hebt) maar na bijna een uur kwamen we op bestemming aan. Kyoto-station is echt een architectonisch hoogstandje! Heel mooi! Helaas was het dus al avond en mijn camera en avondfotoos maken schijnt onverenigbaar te zijn. We waren met z'n achten en helaas waren er een aantal heel erg zeurderige mensen qua eten onder ons. Tegen die tijd was ik heel erg moe, ik had trek en ik was chagrijnig, wat niet de beste combinatie is als je 20 eettentjes voorbijkomt die allemaal om de een of andere vage reden afgekeurd worden. Lun en Boram waren het met mij eens, maar Aiman bleef maar doorgaan. :(:( Toen waren we het eindelijk min of meer eens, moet Lun zonodig zijn Aziatische karakter eer aan doen en complete consencus willen bereiken. Daar heeft Boram hem gelukkig uit weten te praten, maar ik begon wel kill-neigingen te krijgen ;)
Uiteindelijk maar weer teruggelopen naar Kyoto-station om daar een restaurantje te zoeken. Bijna overal stond een rij en sommige van mijn groepsgenoten waren zo naief om te denken dat er 20 meter verderop geen rij zou staan... en dat dachten ze elke 20 meter... Uiteindelijk kwam het toch goed en hebben we bij een wat duurder maar wel erg goed restaurant gegeten. (Ik vind het in ieder geval erg lekker :))
Het was maar goed ook dat het goed kwam, want de wereld begon een beetje te draaien dus ik was erg blij dat ik kon gaan zitten en wat kon drinken. Ik heb een "omeletburger-menu" gegeten. Dat is een mix tussen een Westers hamburger menu en een Japanse omelet-rijst-menu, heel apart maar wel lekker.
Hierna zijn we naar de top van het station geklommen wat erg hoog was. Aiman (half-Egyptisch, half-Japanner) was al eens eerder in Kyoto geweest, dus hij wist ons op deze mogelijkheid te wijzen. Het uitzicht was prachtig en gratis. :p Ik ben en blijf Nederlander he. ;) Halverwege kwamen we ook een gigantische kerstboom tegen. Japan is al helemaal in de kerstsfeer. Zie ook de fotoos. Tot mijn grote verbazing zijn er een aantal gelukt. Daarna moesten we terug want we moesten ook nog ontbijt kopen voor de volgende dag, want op zaterdag gaat de cafetaria kennelijk pas om 10 uur open en dan moesten wij alweer op pad zijn. Toen we eindelijk terug waren ben ik gelijk mijn bed ingerold en als een blok in slaap gevallen. Ik heb heerlijk geslapen!!! :D
Maar al met al ben ik wel blij dat ik toch uit gegaan ben want het was uiteindelijk heel leuk, gezellig en de dingen die ik gezien heb had ik anders moeten missen. Kyoto-station was echt wel spectaculair hoor!
Gister mochten we uitslapen: ik hoefde pas om 8 uur op te staan. :p Ik was helemaal wakker en klaar voor een nieuwe dag :D
De zaterdag was bestemd voor sightseeen, maar wel onder begeleiding. We konden kiezen tussen de Kinkakuji, een tempel bedekt met goud en erg bekend of de Ryouanji een tempel met en wereldberoemde rotstuin. Het was ook een nationale feestdag gister, dus er werd gewaarschuwd dat met name Kinkakuji waarschijnlijk erg druk zou zijn. Mede daarom koos ik voor de Ryouanji. We gingen maar met z'n twaalven, de overige 46 gingen dus naar de Kinkakuji. Ik kende een meisje uit mijn groepje van de Oceania-week dus daar heb ik mee gekletst op weg naar de Ryouanji.
Het klimaat in Kyoto is trouwens heel anders dan Beppu of APU. Het was daar echt herfst, maar nog wel lekker warm. Rode blaadjes en andere kleuren, de vegetatie was anders en verder was het qua natuur eigenlijk wel hetzelfde. De bouw was echter heel anders: de meeste Japanse steden zijn een doolhof met allerlei kleine weggetjes en huizen die overal en nergens gebouwd zijn, maar het deel van Kyoto dat ik heb gezien was best overzichtelijk en de huizen waren erg mooi. Ik vermoed dat we door de wat rijkere wijken zijn gewandeld wat dat betreft. Hoewel de gemiddelde Japanner zeer bezorgd is om hoe zijn huis er van binnen uitziet schijnt de buitenkant hem vrij weinig te kunnen schelen, maar in deze buurten waren ook de buitenkanten mooi bijgehouden met tuintjes hier en daar. Mooi verzorgd.
Maar om terug te komen op de Ryouanji: op de heenweg heb ik een kort filmpje gemaaktom het gewone straatleven te laten zien in een gewone wijk. Natuurlijk is er ook een vending-machine. Anders zou je het niet met fatsoen een Japanse straat kunnen noemen.
Langs de toegangsweg tot de Ryouanji stonden allerlei bomen in volle herfstpracht en ook de tuin rondom de tempel was prachtig! En klein bos hier en daar. Heel erg rustgevend met allerlei vogels die floten enzo. Net een sprookje... ware het niet dat er minstens 5 gastjes rondlopen met een camera met een telelens en statief die op de meest irritante plekken ruimte in stonden te nemen. ;) De tempel zelf was weinig bijzonders, maar ik herkende de rotstuin gelijk: elke keer als ik iets over zen of zentuinen lees krijg ik een plaatje van die tuin voor mijn neus! En nu heb ik hem dus in het echt gezien! De rotstuin is wat dat betreft niet zo bijzonder hoor, ik bedoel, er liggen een aantal stenen in een patroon en dat moet dan de een of andere diepe gedachten uitbeelden of opwekken... right, niet aan mij besteed. Maar het is wel cool om te kunnen zeggen dat ik hem nu echt heb gezien. Ook was er een "unieke" waterbassin (zie fotoos) aldus mijn gids en hij is uniek in de zin dat de opschrift kennelijk bijzonder is. "I learn only to be contented" (Ik leer slechts tevreden te zijn)
Daarna nog rondgestruind door de tuinen tot het verzameltijd was.
Wij waren erg vroeg klaar dus zijn we naar een andere tempel doorgelopen, maar we hadden niet veel behoefte om nog een tempel te bekijken, vooral omdat we die middag met z'n allen nog een tempel zouden gaan bezichtigen. Ik heb nog wel een foto genomen van een begraafplaats, alhoewel je het niet echt een begraafplaats kan noemen aangezien 98% van de Japanners zich laat cremeren en het in de grote steden zelfs verboden is je te laten begraven in verband met ruimte-gebrek. Maar dan weten jullie ook weer hoe dat eruit ziet.
Terug op de campus onze bagage verzameld en in de bus gestapt. Op naar de Heianji. Deze tempel was erg groot, maar niet erg mooi naar mijn mening. Wat hier wel interessant was, waren de vele kinderen en enkele vrouwen in kimono. Ik heb er een aantal gefotografeerd.
Ik wil ook een kimono!!! Ze zien er zo cool uit en ik weet ondertussen hoe ik die dingen aan moet trekken, wat ook nog een hele klus is trouwens. We kregen 2 en een half uur om de tempel te bekijken en te eten. Wij hebben het tempel bekijken-gedeelte maar gewoon overgeslagen en zijn gelijk naar het eten-gedeelte gegaan. "Wij" zijn hetzelfde groepje als waarmee ik eerder gekaart had en mee uit ben geweest. Natuurlijk was het een ramp om een eettentje te vinden met zoveel mensen op een drukke dag, maar ik hoefde niet per sé te eten aangezien ik brood had, dus ik was vrij relaxed en heb de anderen moeilijk laten doen zonder me druk te maken. :D ;) :p
Onderweg hebben we ook nog een echte geisha gezien!!! We mochten wel fotoos maken van haar manager (of wat die gast ook was), maar we mochten niet met haar op de foto. We gingen er niet tegen in aangezien die manager-gast erg leek op een yakuza-type. De yakuza is de Japanse mafia.
Uiteindelijk zijn we in een udon-tentje beland waar ik tsukimi-udon heb gegeten. Dit is een soort dikke spaghetti in soep met ei. Daarna nog wat rondgestruind. We kwamen nog twee winkeltjes tegen waar ze kimono-dingen verkochten, errug mooi hoor!
Toen terug naar de bus voor de lange rit naar Osaka vanuit Kyoto, want de boot vertrok vanaf Osaka. Ik heb Osaka nu vanuit een hele andere hoek bekeken. Ik had geen idee dat het zo groot was!!! En ik heb zoveel wolkenkrabbers gezien! Dat kende ik nog niet van de vorige keer! Ik heb wel de Kayukan weer gezien, dat is het Aquarium waar we heen zijn geweest. En dit keer ben ik over de brug gegaan waar we de vorige keer onderdoor zijn gevaren. Leuke ervaring :D:D:D
Op de boot gauw gesetteld en met Boram, Felza en Felicia wat spelletjes gespeeld: kamertje verhuren (waar Boram te goed in was voor een beginner...) galgje en "ik heb een dier in gedachten..." waarbij je alleen met ja en nee mag antwoorden. Toen het mijn beurt was moest iedereen heel erg diep nadenken en ze bleven maar herhalen dat ze misschien niet wisten wat het in het Engels was. Boram vroeg: Is it duck-like? Waarop ik ja antwoorde. Vervolgens bleef iedereen maar herhalen: het lijkt op een eend, legt eieren, heeft 2 poten, leeft in een vijver, het lijkt op een eend (vooral dat laatste werd vaak herhaald door Boram) en ik lag ondertussen helemaal in een deuk, want ik had dus een eend in gedachten! :D:D:D Dus ik kon iedereen ook verzekeren dat ik 100% zeker wist dat zij de Engelse naam van het dier kenden. Hahaha LOL!!! :D:D:D
Toen we deze spelletjes zat waren is Felicia gaan slapen, Felza ging wat anders doen en Boram en ik gingen op zoek naar de jongens voor een kaartspelletje. Uiteindelijk tot half twaalf zitten kaarten. Toen maar gaan slapen.
Boram heeft me gister ook geleerd hoe het Koreaanse schrift in elkaar zit, dus nu kan ik met een beetje moeite en mijn memootje bij de hand Koreaanse woorden lezen. Niet dat ik het dan begrijp, maar dat doet er niet toe. ;)
Vannacht redelijk geslapen en vanochtend er weer vroeg uit, want de boot meerde om half zeven aan. Rond die tijd reden er nog geen bussen en het regende dus we hebben met z'n vieren een taxi gedeeld naar APHouse. Onderweg reden we de wolken in en APHouse is eigenlijk de hele dag in wolken gewikkeld geweest. Het is niet koud, maar wel mottig weer als je begrijpt wat ik bedoel.
Toen ik thuiskwam eerst mijn bed weer ingedoken toen om half tien opgestaan om naar de kerk te gaan. Ik was mooi op tijd klaar dus ik besloot de rotzooi van mijn Kyoto-reis wat op te gaan ruimen waardoor ik te laat was voor de juiste bus. Ik stond te dubben of ik dan wel of niet zou gaan toen Boram kwam met een vriendin: ook te laat. Toen kwamen er nog 2 mensen die ook te laat waren, dus zijn we met z'n vijven te laat wezen zijn. Vandaag was de dienst helemaal in het Japans, maar dankzij het scherm is het wel te volgen.
Vanmiddag weinig gedaan, wat boodschappen gedaan op de terugweg en aan het tikken geslagen en de fotoos geupload. Ik ben nu al zo'n 4 uur aan het tikken met tussenpozen. Dus ik hoop dat jullie dit stukje op waarde weten te schatten!!!
Maar Krisje belde net dat ze terug was dus die komt zo langs. Ze klonk in ieder geval heel erg enthousiast. :)

Fotoos:
pacifica1986.spaces.live.com
Filmpjes:
komt later, zie reacties voor de link