Weekje koor

Konnichi wa!

Zoals jullie misschien wel weten, was Krisje afgelopen week weer de hort op om met Daan (een oud-klasgenoot van ons) Tokyo onveilig te maken. Wat zo te horen goed gelukt is. ;)
Ik heb ondertussen weinig anders gedaan dan overdag wat rondhangen achter mijn laptopje en 's avonds oefenen met Sayo, Lun en Hara voor koor. Afgelopen woensdag hadden we een optreden voor een stel hoge pieten: ambassadeur van Iran, president en vice-president van APU enzovoorts. We zongen een oud liedje met nieuwe verdeling, dus de melodie kon ik opnieuw gaan leren en een nieuw liedje, die gelukkig vrij makkelijk was aangezien we dit dus in 2 avonden tijd hebben moeten oefenen. :) Daarvoor zat ik natuurlijk nog in Okinawa en was de rest druk met andere dingen. Het optreden ging wel goed. Ik heb nog samen met Hara voor presentator gespeeld.
Na afloop kwam de vice-president nog vertellen dat hij ons erg goed vond :D:D:D
We kregen er ook voor betaald en een Japanner kwam naar ons toe met de vraag wie de daihyou was. Daihyou? Daihyou? Maar ik had wel betere dingen te doen dan mijn mooie koppie te breken over de vraag wat een daihyou is, dus tot ik een por van Sayo kreeg was ik druk bezig met andere dingen ;) Blijkt dat daihyou leider betekent en dat ze mij dus hebben moesten. :p
Mijn eerste officiele daad als leider: mijn handtekening zetten om aan te geven dat wij ons geld ontvangen hebben. Boeiende eerste daad... oh well.
We mochten ook ons uitleven op wat er nog over was van het buffet, wat Hara en Lun dan ook met veel plezier deden. Helaas, want we hadden afgesproken bij mij te eten en ik had dus al eten ingeslagen. (uit ervaring weet ik dat Lun en Hara grote magen hebben)
Maar goed, zo flexibel en aardig als ik ben heb ik het gewoon naar de volgende dag verschoven en ze verteld dat ze de volgende dag maar te komen hadden. :)
Lun kon niet, maar de volgende dag heb ik dus gezellig met Sayo en Hara gekookt en gegeten. Daarna nog even Uno gespeeld, tot ze er weer vandoor moesten wilden ze de bus nog kunnen halen. Die vrijdag ook weer geoefend want ons volgende optreden stond ook alweer gepland: dinsdag 3 april. Zaterdag kwam Krisje terug en die was helemaal vrolijk en had een leuke week gehad. Ze heeft nog een mooie camera weten te kopen ook. Die avond samen gegeten en About a Boy gekeken. Zondag toen ik op de bus stapte naar de kerk, had ik weer dezelfde chauffeur als de week ervoor, maar hij scheen nu een beter humeur te hebben. Oh wacht, dat had ik nog niet verteld he? Okee, komt ie: vorige week zat ik met Alex in de bus naar de kerk en ik zat voorin achter de chauffeur en die gast zat de hele tijd te zuchten, vloeken en toeteren, dus ik dacht al dat hij een slechte dag had. Toen we bij een halte kwamen waar wat oudere vrouwtjes in stapten, zat hij ook ongeduldig met zijn vingers te timmeren en toen we bij onze halte kwamen, drukte ik op het stop-knopje. En de buschauffeur rijd gewoon door... dus ik begin voorzichtig tegen de busschauffeur: uhm pardon, uhm... en toen stopte hij gelukkig bij de volgende halte. Toen ik uit wilde stappen (na hem nog beleefd bedankt te hebben) pakte hij me bij mijn mouw en segt dat ik de volgende keer het knopje goed in moet drukken zodat je het belletje hoort, want anders weet hij toch niet dat hij stoppen moet, hij kan niet de hele tijd naar het stop-lampje op zijn dashboard kijken ofwel soms? Verbijsterd keek ik naar Alex en de vrouwtjes die naast ons waren gaan zitten en zij keken ook allemaal verbaasd, want iedereen had het belletje gehoord... En ik weet zeker dat de busschauffeur expres is doorgereden. Maar zoals ik al zei: hij zal wel een slechte dag gehad hebben.
Maar goed, dezelfde buschauffeur had ik nu dus weer. Maar nu leek hij niet chagrijnig te zijn :)
In de kerk weer geoefend voor ons paasoptreden van komende zondag. We zingen Joyful Joyful, op de melodie van Beethovens 9e en Because he Lives. De laatste kende ik helemaal niet. Maar het is wel een mooi nummer. Zondagavond weer oefenen met koor, maar Lun is ziek, dus die kan niet evenals Aiste, dus we waren maar met z'n vieren. In totaal kunnen we maar met ons zevenen optreden vanavond.
We werden zondag nog weggejaagd uit het gebouw omdat we tot te lang door waren gegaan. Kennelijk sluit het op zondag al om 8 uur, terwijl we normaal gesproken doorzingen tot een uur of half 10 (waarna we er ook uitgejaagd worden :p)
Vond ik niet erg hoor, want het wilde toch niet echt vlotten.
Gister belde Krisje of ik mee wilde de stad in. Jawel hoor! Alles beter dan weer een dag achter mijn laptopje rond te hangen. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik moest eerst nog wat geld halen, want ik was compleet platzak, dus ik ging wat vooruit. Het was prachtig weer, alhoewel de wind wat koud was. En natuurlijk weer veel te sterk ;) Daar ging mijn nette haar.
In Beppu bleek er een soort van festival te zijn, dus wij zijn vrolijk over een klein marktje heen gegaan en toen door naar het park. Zoals ik al zei: het weer was prachtig en deze week bloeiden de kersenbomen. Daar zijn Japanners helemaal verzot op. Waarschijnlijk ook omdat ze maar zo'n 10 dagen bloeien voor ze uit beginnen te vallen en Japanners houden wel van dingen die de onperfectheid en vergankelijkheid van deze wereld tonen enzo. Bovendien: ligt ware schoonheid niet in de vergankelijkheid ervan? Okee genoeg gefilosofeer. Het park was in ieder geval prachtig: alles stond in bloei, er waren een heleboel bloemenperken, rustgevende watertjes. Prachtig. Als dat in de buurt van APU zat, dan wist je wel waar ik mijn leer- en leeswerk zou verrichten! Krisje heeft een aantal fotoos genomen, ik zal ze wel van Krisje kopiëren later. Daarna terug om thuis een lekkere zomermaaltijd klaar te maken: veel fruit, sla en noten enzo. Tegen de tijd dat we klaar waren met eten was ik te laat voor koor, maar goed een keertje moet kunnen hoor! :D
In het nieuwe gebouw gezongen in een nieuwe zaal: mooi hoor! Alleen had het niet het beste geluid. De zaal was te groot waardoor het geluid een beetje verdwaald raakte.
Vanochtend al vroeg mijn bed uitgebeld: of ik nog wat formulieren in wilde vullen. Ja whatever, als je me eerst nog even wakker laat worden doe ik alles voor je... ;)
Maar goed, over een paar uurtjes op weg naar nog wat oefening en dan naar de slachtbank: ik moet presentator zijn :( En we treden op voor de nieuwe inwoners van APHouse. Hara had wat rare ideeen over dingen die ik wel kon doen om het leuker te maken, zoals rare gebaren of geluiden. Natuurlijk heb ik hem even verteld dat IK nog een half jaar met die mensen moet wonen en als hij dan zo graag die acties in het programma wil mag hij dat zelf doen. ;)
Goed, veel meer heb ik niet te melden.
Buhbye!