Gelukkig Nieuwjaar (alsnog)

Hallo mensen!
Ik ben gisteren teruggekomen van mijn homestay in Saiki, of beter gezegd Ume, wat onder Saiki valt. Dacht ik na Nagasaki dat Beppu een plattelandsgehucht was, denk ik nu na Ume dat Beppu een wereldstad is :p
Maar ik heb nu dus wel kennis gemaakt met het "echte" platteland :D
De 31ste werden we eerst met een bus naar het stadhuis gebracht waar we natuurlijk eerst een speech aan moesten horen en toen nog een en toen nog een, maar daarna werden we dan eindelijk aan elkaar voorgesteld.
Ik werd opgehaald door de moeder en dochter, Yumi en Naomi. Naomi is 18 en zit in haar laatste semester van de middelbare school (In Japan beginnen de universiteiten normaal gesproken in de lente ipv. zoals bij ons in september) en Yumi is in de 40 ergens. Yumi is het type klein opdondertje met veel longinhoud hahaha. En ze is net zo erg als mama in het verkeer. ;) Vaderlief heb ik amper ontmoet. Volgens Yumi en Nao is dat omdat hij nogal verlegen is. Oma en opa zijn typische oudere Japanners: amper te verstaan (vooral opa omdat hij nog maar 2 of 3 tanden heeft) ze spreken in dialect en zijn verder heel erg aardige mensen. De opa en oma wonen niet bij "mijn" familie in, maar in een huis op 10 meter afstand. Dat zit een beetje apart in elkaar: opa en oma hadden een huis, maar dat werd te oud of te groot ofzo (dat deel van de uitleg volgde ik niet helemaal) dus hebben ze op 20 meter afstand een nieuw huis neer laten zetten. Vervolgens hebben ze nog een huis neer laten zetten tegen het oude huis aan en op 10 meter van hun eigen huis waar de familie in is getrokken. En het frapantste van het verhaal (vind ik) is dat het oude huis nu dus leeg staat weg te rotten en eigenlijk zit iedereen er gewoon op te wachten tot het vanzelf in elkaar stort of gewoon verdwijnt. Dat zie je hier zo vaak: huizen die aan hun lot overgelaten worden, niet worden weggehaald, maar gewoon rustig staan te verrotten/verteren/overgroeid worden/enz.
Maar dat zal mijn Westerse perspectief wel zijn.
Die avond hadden we een zeebanket met veel sushi en voor mij veel ei-varianten van sushi enzo. Gebakken ei, zoete eirol, ei-sushi, en nog een heleboel andere dingen. Ik heb nog nooit zoveel verschillende soorten ei gegeten... Was wel erg lekker, maar ik hoef voorlopig geen ei meer. En oma maar zeggen: hier neem nog wat... en ik zat toch echt vol... ;)
Ze hebben trouwens ook een kat. Heel mooi beestje, jammer dat z'n binnenkant heel wat minder mooi is. Hana is helemaal door mij gefascineerd, maar of ik daar nou blij mee moet zijn: ze krabt en bijt en ik heb verschillende krassen op mijn handen, terwijl ik na de eerste keer al geleerd had niet bij de kat in de buurt te komen. Maar Hana komt wel naar jou toe en slaat gewoon haar nagels in je... volgens Yumi betekent dat dat ze aan me gewend is. What the!?
Zoals ik had vermeld is oud en nieuw een heel gebeuren in Japan, maar ik heb tijdens de homestay geleerd dat het niet het oude, maar het nieuwe is dat gevierd word. Op oudejaarsavond was er dan ook helemaal niets bijzonders, behalve vage tv-programma's. We zijn dan ook vrij vroeg naar bed gegaan, want geen vuurwerk, niets.
De volgende ochtend kreeg ik het diner van gister voor mijn neus als ontbijt. Nog meer ei... kreun, steun. En Zoni. Een speciale soep beroemd in deze contreien die alleen op feestdagen als deze gemaakt word. Normaal gesproken met vis, maar voor mij alleen met garnaal erin ;) Die heb ik dan ook netjes eruit gevist en aan de kat gevoerd :p
Eerst gewacht tot iedereen een beetje wakker ondertussen consolespelletjes spelend met Nao (en zwaar verloren :() en toen zijn we met z'n drieen naar de schrijn gegaan om goed geluk af te smeken voor dit jaar (dit ritueel heet hatsumode als ik het mij goed heb herinnerd). Daarna nog bij de schrijnwinkel een geluksvoorspelling gekocht: ik heb komend jaar middelmatig geluk als ik een velletje papier mag geloven. Yumi had zwaar ongeluk getrokken, dus die heeft maar een nieuwe gekocht haha zo kan ik het ook! :D:D:D
Onze geluksvoorspellingen hebben we in een boom gehangen (ik weet niet waarom dat het gebruik is, maar ik heb het vaker gezien) en toen nog amazake gedronken. Voor de mensen die ginteresseerd zijn in Japans: dat is een samentrekking van amai, wat zoet betekent, en sake, wat alcohol of rijstwijn betekent. Amazake is dus een zoete rijstwijn met een heel laag alcoholpercentage en het behoort warm gedronken te worden. Was wel lekker, maar natuurlijk krijg je een gigantisch kom voor je neus en zooo ontzettend lekker vond ik um nou ook weer niet. ;)
Daarna nog wat rond gereden door de omgeving. Die prachtig is. Het is niet anders te beschrijven: bergen, bossen, akkers, huisjes, riviertjes enz. Heb nog fotoos geprobeerd te nemen, maar ze zijn helaas niet allemaal gelukt. Onderweg nog ergens gezeten waar ik yoghurt met bosbessen heb gegeten. Mijn eerste yoghurt sinds ik Nederland verlaten heb. Heerlijk!!!
Toen we terugkwamen was er bezoek bij opa en oma: Freya en haar homestay-moeder. Ik had hen de vorige dag al ontmoet. Freya komt uit Vietnam en had vorig jaar hetzelfde programma gedaan als ik dit jaar en is sindsdien een regelmatige bezoeker bij haar homestayfamilie die ze ook allemaal met mama, papa, oma enz. aanspreekt. Ik denk dat mijn homestayfamilie mede dankzij die ervaring besloten heeft mee te doen aan dit programma. Ik hoop aan de verwachtingen te kunnen voldoen. Ik ben zeker van plan nog een keer terug te gaan :D Maar terug naar Freya: zij kende mij van de kerk (en ik dacht: ken ik jou? ;)) maar we hadden elkaar nog nooit gesproken (gelukkig, geen gigantische blunder gemaakt door haar niet te herkennen :p)
Even zitten kletsen en onze ervaringen uitgewisseld enzo. Freya heeft me ook nog een beetje het dialect uitgelegd dat opa en oma spreken. Niet dat ik het nou wel versta, maar mocht ik eens verstaan wat ze zeggen, dan begrijp ik het misschien ook ;) :p
Oma vroeg me allerlei dingen over Japans eten waarop ik moest bekennen dat ik het meeste nog nooit had gegeten en oma gelijk aan de slag om een aantal dingen voor me klaar te maken. (Echt waar: ik heb geen flauw idee hoe ik al die vriendelijkheid moet ontvangen... ik vraag er echt niet om, ik krijg het gewoon allemaal in de handen gedrukt bij wijze van spreken. En bij mij rijst dan de vraag: wat kan ik vredesnaam voor hen terugdoen @_@ )
Die avond curry-rijst gegeten (erg lekker) en Mr. and Mrs. Smith gekeken (Engels gesproken, Japans ondertiteld. Zo leer ik ook nog wat kanji herkennen) en toen maar naar bed. Mijn futon lag zooo heerlijk! Veel dikker dan degene die ik hier heb en in een echte Japanse kamer met tatami-matten op een kleed met verwarming. O dat vind ik trouwens een van de betere uitvindingen hier: verwarmde vloerkleden. Als je dan toch de hele tijd op de vloer moet zitten, doe dat dan wel in stijl :D
De volgende dag was gelijk ook weer de laatste dag. 's Ochtends een Japans programma gekeken dat ik nagenoeg helemaal kon volgen en wat erg grappig was, onderwijl ons ontbijt etend: juist, de curry-rijst van gister.
Ik denk dat ik misschien mijn definitie van ontbijt wat bij moet gaan stellen.
We moesten om 13.20 verzamelen op het station om de trein naar Beppu te nemen. Natuurlijk gaat er geen rechtstreekse trein van het ene gehucht naar het andere (grotere) gehucht, dus we moesten in Oita overstappen. Ik zat nog tegen over een meisje waarmee ik ooit eens in bad gezeten heb, wat zij zich wel kon herinneren en ik niet. Althans, ik kon me wel herinneren dat ik ooit eens met twee Vietnamese meisjes in bad heb gezeten, maar dat zij een van die twee meisjes was... nou al sla je me dood, maar ik kan me echt nog steeds niet de gezichten en/of namen van die twee voor de geest halen alhoewel ik nog wel weet waar we het over gehad hebben die 10 minuten.
Maar terug naar Oita: we hadden een kaartje en hier rijden er verschillende maatschappijen van verschillende klassen, dus je moet oppassen welke trein je neemt. Ik dus nog gevraagd aan een machinist of we met ons kaartje die trein konden nemen, ja nee geen probleem hoor, stap maar in, komen we bij de uitgang op het station in Beppu worden we door de de conducteur (die hier in Japan op het begin en eindpunt staan te controleren en dus niet in de treinen aanwezig zijn) teruggefloten: of we nog even 600Y bij willen betalen. What the @$@#$#??!!! Oeh, wat was ik pissig! Maar ja, wat kan je eraan doen? Dus maar gewoon betaald en toen gaan lopen naar de Marushoku om boodschappen te gaan doen. Ik kon 20 minuten wachten op de bus en dan vervolgens 10 minuten zitten en dan weer uitstappen voor boodschappen of gewoon maar zelf erheen lopen, dus ik ben maar gaan lopen. In de kou stil zitten en wachten doet ook niets goeds. Daarna had ik nog een hele vage buschauffeur die niet zijn beste dag had. Die gast zat de hele tijd te zuchten en steunen en ik herinnerde me een verhaal van Krisje over een busschauffeur die het niet meer zag zitten en zich met bus en passagiers en al in een ravijn had gestort, dus ik was erg blij dat ik veilig bij APHouse aankwam.
Tegen die tijd was ik moe, steeg mijn hoofdpijn de pan uit en had mijn keel het helemaal gehad, maar juist toen ik probeerde naar huis te bellen kreeg ik een telefoontje van thuis :D
Daarna gisteravond niet veel meer gedaan: White Chicks voor de zoveelste keer gekeken, wat rond gehangen en naar bed gegaan.
Oud en nieuw was dit jaar dus heel anders, maar wel erg leuk en nu moet ik eens gaan beginnen aan mijn 3 papers die ik eind van deze week af moet hebben :(

Groetjes!

Heb nu geen zin in het hele fotogedoe, dus dat komt later nog wel. Ik zal wel een reactie schrijven als ik ze heb geupload. KUS!